| |
ภูมิปัญญาท้องถิ่น ภาษาถิ่น |
| |
 |
ภูมิปัญญาท้องถิ่น ประชาชนในเขตตำบลโคกสลุงได้อนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น ได้แก่ วิธีการทำเครื่องจักสารใช้สำหรับในครัวเรือน ทอผ้าขาวม้า ทอย่าม ทอเสื่อ |
| |
|
ภาษาถิ่น ชาวไทยเบิ้งโคกสลุงสืบทอดวัฒนธรรมประเพณีอันดีงามที่บรรพบุรุษได้สร้างไว้มากมาย สิ่งที่เป็นสัญลักษณ์เด่นชัด
บอกความเป็น “ไทยเบิ้งโคกสลุง” สังเกตได้เมื่อแรกเห็น 3 ประการคือ |
| |
|
 |
การแต่งกายและของใช้ที่จำเป็น ผู้หญิงสูงอายุจะนุ่งโจงกระเบน
ใส่เสื้อกระโจมหรือเสื้อ อีหิ้ว (คล้ายเสื้อสายเดี่ยวในปัจจุบัน) ผ้าขาวม้าพาดบ่า
นิยมกินหมาก สะพายย่ามสีแดง (เป็นผ้าทอเองของชาวโคกสลุง)
ปัจจุบันวัฒนธรรมการแต่งกายของคนรุ่นใหม่เปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ชาวไทยเบิ้ง
โคกสลุงก็ยังนิยมสะพายย่ามสีแดงในการเดินทางไปยังที่ต่างๆ เสมอ
ดังนั้นหากพบเห็นคนสะพายย่ามแดงแบบของโคกสลุงทอเอง
บอกได้ว่า เป็นชาวไทยเบิ้งโคกสลุง |
| |
|
|
สำเนียงการพูด ออกเสียงเหน่อ มีคำพูดที่แปลกจาก
ภาษากลางบ้างบางคำ และมักลงท้ายด้วยคำว่า เบิ้ง ด๊อก เหว่ย
ทำนองนี้บอกได้ว่า เป็นคนไทยเบิ้งโคกสลุง |
| |
|
|
นามสกุล นามสกุลชาวไทยเบิ้งโคกสลุงจะขึ้นต้นหรือ
ลงท้ายด้วยคำว่า “สลุง” สรุปว่า สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์แสดงความเป็น
คนโคกสลุงคือ ออกเสียงเหน่อ สะพายย่าม นามสกุลต้องมี “สลุง” |
